węgiel
Encyklopedia PWN
zdolność węgla kamiennego do przechodzenia w czasie ogrzewania (w temp. 350–500°C) w stan plast. i tworzenia (w wyniku zlepiania się ziarn węglowych) twardego i dobrze spieczonego koksu;
największe w Polsce zagłębie węgla brunatnego, w woj. łódzkim, w pow. bełchatowskim (gminy — Kleszczów, Szczerców) i radomszczańskim (Kamieńsk), w Kotlinie Szczercowskiej i na Wysoczyźnie Bełchatowskiej; gł. ośrodek — Bełchatów.
zagłębie węgla brunatnego w południowo-zachodniej Polsce, w Obniżeniu Żytawsko-Zgorzeleckim, częściowo w Niemczech i Czechach;
zagłębie we wschodniej części woj. wielkopol., gł. w pow. konińskim i tureckim, na pojezierzach Gnieźnieńskim i Kujawskim oraz wysoczyznach Rychwalskiej i Tureckiej; gł. ośrodki: Konin, Turek;
Nadreńskie Zagłębie Węgla Brunatnego, Rheinische Braunkohlenrevier,
okręg eksploatacji węgla brunatnego w Niemczech, w kraju związkowym Nadrenia Północna-Westfalia, między Kolonią, Neuss i Akwizgranem, jeden z największych w Europie (pow. ok. 2500 km2);
uwodornianie węgla, upłynnianie węgla,
proces technol. otrzymywania syntetycznych paliw ciekłych w wyniku destruktywnego u.w. kopalnego, a także produktów jego odgazowania (smoły i paku);
